Adembenemend Zwitserland

We kamperen in La Fouly, in het zuidwesten van adembenemend Zwitserland, omringd door indrukwekkend hoge, besneeuwde pieken. Het is hier prachtig en we ontmoeten hier vrienden met hun vier kinderen. Vriendschap, kindergelach en ontzagwekkende natuur, dat is een recept voor geluk.

Direct bergop

Vandaag wandel ik samen met mijn vriendin, een pittige tocht van ruim 15 kilometer en met meer dan 1200 hoogtemeters, over de Petit en de Grand Cols de Ferret. Hond Lulu moet helaas thuisblijven. Ze is een Spaanse moet je weten en kan niet tegen kou. Dus rijden we zonder haar (ze is het er niet mee eens dat ze niet mee mag) met de auto naar het startpunt en vanaf daar gaat het gelijk de hoogte in. In de verte horen we het geklingel van koebellen en aan de overkant van het dal zien we een enorme kudde runderen langs trekken, rustig gevolgd door een herder en zijn honden.

Wij stijgen verder en zoals dat gaat met vriendinnen kletsen we wat af. Ondertussen komen we steeds dichter bij de sneeuw en er waait een koude wind om onze oren. Toch genieten we ondanks koude handen, neus en oren met volle teugen. Mijn vriendin is een echte berggeit en lijkt omhoog te huppelen, ik kom erachteraan en kom gelukkig ook boven.

échte rijkdom

Na anderhalf uur onafgebroken stijgen, hebben we zin in koffie. Die hebben we meegebracht in onze thermobekers. Naast een klein stroompje zoeken we allebei een dikke kei uit om op te zitten. Koffie met een mueslireep in deze adembenemende omgeving, ´dit is échte rijkdom,´ verzuchten we. We praten over de enorme waarde die we als mensheid aan geld geven. Geld, dat zo bepalend is in deze tijd. Daar maken we ons zorgen over.

Als er geen geld bestond, wat maakt je dan rijk, vragen we ons af. Over het antwoord zijn we het snel eens: vriendschap, goede relaties, gezondheid en dít, samen actief genieten in deze spectaculaire omgeving die zoveel ontzag inboezemt. We voelen ons klein en gezegend, dat we hiervan kunnen en mogen genieten. Ja, dít is rijkdom. We leggen het voor de zekerheid vast op video, zodat we er nog eens naar kunnen kijken op momenten dat we ons druk maken over futiliteiten.

IJzig koud

Onze koffiepauze duurt niet langer dan vijf minuten. Nog even snel de bosjes in voor een sanitaire stop en dan gaan we verder, want het is te koud om langer te blijven zitten. Ik was mijn handen nog even in het ijskoude, heldere watertje en hup daar gaan we weer. We blijven stijgen en hoewel de zon schijnt, waait er een ijzige wind. We doen de capuchons op en genieten van het zicht op de grillige pieken om ons heen. Als we op 2300 meter hoogte zijn, begint de vegetatie langzaam rijp te vertonen en raken onze voeten, op deze 7e augustus, de eerste sneeuw.

Glibberen tot de top

Op een splitsing van voetpaden, zijn de wegwijzers bedekt met sneeuw en ijs, bijna kunstig tot smalle strepen gevormd door de wind. We lopen verder omhoog en moeten goed uitkijken. Het pad is smal, stenig en glibberig en loopt langs een diepe afgrond. Op dit punt ben ik even bang, maar we gaan dapper, of is het eigenwijs, verder. Gelukkig bereiken we al snel de zonkant van de berg. Hier ligt minder sneeuw en ijs en loopt het makkelijker en veiliger.

Na vier uur wandelen bereiken we het hoogste punt van onze wandeling: de Tête de Ferret, op 2716 meter. Het uitzicht is wederom fantastisch en in de diepte zien we de camping liggen. We omhelzen elkaar met glunderende gezichten: we did it! Onderweg omhoog, hijgend en met zware benen, vraag ik me vaak af wat ik ook alweer zo leuk vind aan wandelen. Die gedachte is op de top gelijk verdwenen. De inspanning beloont zichzelf en ik vind het bijna spijtig om dit hoogste punt en misschien ook wel ´hoogtepunt´ weer te verlaten. Het gaat nu bijna alleen nog maar naar beneden.

de weg naar het kruis

Vanaf het hoogste punt lopen we in een kwartier naar de Petit Col Ferret, daar staat het kruis, toch stiekem het summum voor elke bergwandelaar. Het is er een drukte van belang, dit is duidelijk een populair doel voor wandelaars in dit gebied en ook een kruispunt van verschillende langere wandelroutes. Er zitten veel mensen in de luwte te rusten naast grote backpacks, en een bontgekleurde grote groep Taiwanezen, in wandeloutfits die het nieuwste van het nieuwste zijn, zoekt beschutting bij elkaar tegen de nog steeds ijskoude wind.

Wij trekken onze regenjassen aan tegen de wind en lopen naar het kruis. In dit geval ook een soort altaar voor pelgrims die op weg zijn naar het Santuario de Notre-Dame de Guérison in de Aosta-vallei. De tekst aan de voet van het kruis maakt ons even stil. Hoe je ook denkt dat God moge zijn, hier, zo hoog in de bergen, voelt de hemel een stukje dichterbij. En gelovig of niet, er zit genoeg wijsheid in deze woorden voor ieder mens.

Foto´s maken en weer door

Op dit mooie punt maken we natuurlijk de nodige foto´s. Dit moeten we vastleggen voor het nageslacht. Misschien hebben we vandaag al wel 100 foto´s gemaakt. Maar goed, we gaan nu echt de daling inzetten. Eerst is het even file lopen tussen de grote club Taiwanezen. Ze kijken ons wat wezenloos aan als we ze een voor een voorbijlopen en de vaart erin zetten. Het gaat nu door een meer glooiend berglandschap en er is weinig beschutting tegen de wind.

Naarmate we verder dalen wordt het echter minder koud. Ik heb al meer dan een uur hoge nood, maar er is geen enkele beschutte plek te vinden. Als ik het echt niet meer uithoud, gaat vriendinlief op de uitkijk staan om de naderende Taiwanezen in de gaten te houden en duik ik gauw een greppel in. ´Ze komen eraan´, roept ze. Met mijn broek nog op half zeven schiet ik overeind en trek snel alles recht. We gaan er gauw vandoor, voordat iedereen ons inhaalt.

Pittig bakkie

Er komen ons een paar mountainbikers tegemoet. Knettergekke fietsers die hun best doen deze route in omgekeerde richting te fietsen. Als een stoere jonge knul bijna stilstaat en opzij valt, kunnen we het niet nalaten even te gniffelen. Hij doet natuurlijk net of hij ons niet ziet en staat snel weer op. Wij dalen nog een laatste stukje af naar Refuge de La Peule. Daar wacht ons een zonnig terras en we besluiten onszelf even rust te gunnen en een kop koffie te bestellen. ´Ik betaal wel,´ zeg ik, en loop naar binnen om twee bakkies troost te bestellen. ´Nou, geniet er alsjeblieft van,´ zeg ik als ik weer buiten kom, ´vier euro per kopje!´

Gelukkig is er helemaal niks mis met de smaak van deze koffie. Maar omdat het hier zo duur is, besluiten we niks te eten te bestellen en halen stiekem een Snickers tevoorschijn die we gezusterlijk delen. Die geeft ons de energie voor het laatste uur van de wandeling dat ons nog rest.

De laatste loodjes

We moeten even zoeken naar het pad, maar vinden algauw de juiste route. Dit laatste stuk is bosrijk en heeft een hele andere vegetatie dan de rest van de wandeling. Ook is het plotseling warm, in de zon en uit de wind, dus we trekken een paar laagjes kleding uit. Het voetpad gaat door een glooiend landschap naar beneden en komt uiteindelijk uit bij het bruggetje waar we onze route zijn begonnen. Zeven uur wandelen, hoogtepunten, iets minder hoge punten en geen dieptepunten. Wat een fantastische dag in adembenemend Zwitserland. Dit was een dag om door een ringetje te halen.

We stampen de modder van onze schoenen, omhelzen elkaar nog een keer van pure gelukzaligheid en rijden dan terug naar de camping. Evert bakt pannenkoeken vandaag. Ook dat is puur geluk na een lange, vermoeiende en supermooie dag wandelen. Dat is échte rijkdom!